Nederlandse fictieboeken zijn echt niets voor mij. Ze zijn meestal wat je noemt realistische fictie (Realisme Literatuur). Je hebt zo een verhaal over iemand, of meerdere mensen. Het verhaal kan saai zijn, spannend, indrukwekkend, of juist helemaal niet opvallen. Soms is het een beetje van alles. Vaak zie je een beetje (of veel) ironische humor. Ze maken grappen over het leven, of geven kritische opmerkingen over de samenleving door de ogen van een personage. Dit is althans mijn ervaring. (Ik ben trouwens super trots op mezelf omdat ik het woord "althans” hier automatisch goed heb gebruikt.) Ik moet nog steeds een boek van een Nederlandse schrijver vinden dat mij echt grijpt.

Intussen ben ik opgegroeid met Harry Potter- en Dune-literatuur. Ik verwacht escapisme, wat ze in het Nederlands ‘niet-realistische fictie’ noemen. Je kunt die mentaliteit ten opzichte van fictie al zien aan deze woordkeuzes.

Dat gezegd hebbende, telt dit niet voor non-fictie. Hier, moet ik zeggen, is waar de Nederlandse literatuur straalt. De manier waarop Nederlandse schrijvers de taal gebruiken om een punt te maken, de humor tussen de lijntjes, de woordkeuze en de eindeloze uitdrukkingen maken het kleurrijk en rijk, net als een Dune-saga.

Nu ik met Nederlandse non-fictieboeken in de bibliotheek werk, kom ik geweldige exemplaren tegen die ik graag zou willen lezen. Alleen al door de manier waarop Nederlanders hun taal gebruiken. Boeken zoals ‘De verwarde cavia’ door Paulien Cornelisse of, op een meer serieuze manier, ‘De Groene Amsterdammer‘. Daarom begin ik hier, nu, om mijn taalvaardigheid uit te breiden en meer van deze gekke taal te genieten. Om meer uitdrukkingen te leren (alhoewel ik niet verwacht ze zelf te gebruiken, zelfs in het Spaans en Engels had ik nooit het gevoel voor uitdrukkingen). En op deze manier gewoon plezier in de taal te hebben.

Deze tekst had ik zelf geschreven en door ChatGPT laten controleren, met een schatting van 85% goed taal gebruikt. “De meeste fouten komen voort uit subtiele grammaticale kwesties of typfouten, die makkelijk te corrigeren zijn.” Dus, daar gaan we!

In 2016 schreef ik op deze blog: Wat Zeg Je?