Onze wereld bestaat door verhalen. Verhalen laten ons denken aan mogelijkheden. Mogelijkheden worden plannen. Plannen worden acties. Een verhaal laat ons collectief denken. Sinds de oudheid zijn we als wereld gevormd door verhalen.

Hoeveel ik ook van verhalen houd, houd ik niet van ze allemaal. Elk verhaal heeft een persoon — of meerdere personen — zoals elk boek een lezer heeft. Maar dit is niet om te zeggen dat lezen niet voor iedereen is. Het is juist voor iedereen. Want wat maakt ons menselijk, als het niet ons taalgebruik is? Onze verhalen? Onze vaardigheid om kennis met anderen te delen en meesters van de tijd te worden? Elk dier heeft iets wat het definieert, kenmerken die typerend zijn voor die soort. Taal is van ons.

En wie kan zeggen dat er ergens in dit immense heelal iemand bestaat die ook taal gebruikt? Misschien niet. Misschien bestaat er wel een wereld met een geavanceerde samenleving die geen taal nodig heeft. Of misschien wel, maar dan via een andere methode dan woorden. Woorden zijn door mensen gemaakt. Misschien, zoals Adrian Tchaikovsky vaak beschrijft, zijn er oneindig veel manieren om te communiceren.

Voor mij is lezen het belangrijkste gereedschap dat er bestaat.